Paramaribo, Leguanenpark en Bigi Pan
Door: webmaster
04 Oktober 2008 | Suriname, Paramaribo
Hallo!
We zijn alweer een paar weekjes verder, dus het wordt weer tijd voor een update! Ik kreeg het verzoek van bepaalde personen om wat meer over Paramaribo te vertellen, dus ik zal voor de liefhebbers een poging doen en wat foto's plaatsen. Het is een behoorlijk drukke stad, en je kan zien dat het vooral een hele mooie stad is geweest in eerdere tijden. De stad is heel wijds opgezet en er is bijna geen hoogbouw. Bijna alle huizen zijn van hout, alleen de rijkere mensen hebben een stenen huis. De huizen zijn over het algemeen slecht onderhouden waardoor je een straatbeeld krijgt van allemaal pipi-langkous-achtige huizen met mooie veranda's met afgebladderde verf. Er zijn maar een paar houten huizen die echt goed onderhouden zijn en die zijn dan ook meteen echt heel mooi. Maar het is wel echt een sfeervolle stad met een heleboel gezellige eettentjes en leuke restaurantjes. Het verkeer hier was ook even wennen, maar inmiddels weet ik mijn weg te vinden. Ik fiets links alsof ik nooit anders heb geleerd en ik weet de toeterende auto's aardig te ontwijken. Naar het ziekenhuis moet ik elke dag een half uur heen en terug fietsen. In het begin had ik wat moeite met oversteken en afslagen nemen omdat je de hele tijd van alle kanten wordt ingehaald door toeterende auto's en scooters die niet echt veel rekening houden met alweer zo'n blanke stagaire op de fiets. De Surinamers zelf gaan nooit met de fiets: daar wordt je moe van en is het veel te warm voor (klopt). Er zijn hier in de stad dan ook meer auto's dan inwoners. En het schijnt ook zo te zijn dat je hier als bestuurder tegen betaling van iets van 100 euro op het politieburo een soort aantekening krijgt dat je nooit meer een boete kan krijgen voor het rijden onder invloed....
Maar ik heb ontdekt dat de truc is dat je je als fietser net als een auto moet gedragen: voorsorteren, je fiets midden op de weg zetten als je wil oversteken, accepteren dat een éénrichtingsweg ook echt een éénrichtingsweg is, niet naast elkaar willen fietsen en vooral heel vastbesloten kijken en gewoon maar je weg vervolgen dan gaan ze vanzelf aan de kant.
De Surinamers zijn echt hele leuke en hartelijke mensen, ze willen je overal bij helpen, de weg wijzen en alles uitleggen. Ik heb laatst nog weer zomaar spontaan een kookles gekregen van de Surinaamse buurvrouw van mijn mede-co's. Ik begin een beetje wegwijs te worden in alle etnische groepen hier (creolen, javanen, hindoestanen, chinezen, indianen etc), met allemaal hun eigen subcultuur, omgangsvormen, restaurantjes en gerechten. De etnische groepen zijn nog redelijk gescheiden, alhoewel ook heel veel Surinamers je vol trots kunnen vertellen dat ze voor één kwart creools, half hindoestaans, een achtste javaans zijn en ook nog wel ergens een blanke voorouder hebben of in een andere samenstelling. Iedereen lijkt hier ook weer familie van elkaar te zijn via een of andere aangetrouwde nicht of familie in Nederland. Bij de creoolse mensen heb je dan nog het onderscheid tussen de stadscreolen en de boslandcreolen. De inheemsen oftewel de amazone-indianen die van oudsher de bewoners van Suriname zijn wonen bijna niet in de stad, dus die heb ik nog niet ontmoet. De Surinaamse mannen zijn soms wat vervelend: ze vinden het altijd nodig om je te laten weten dat ze er zijn. Ze gaan dan bijvoorbeeld met de auto naast je rijden, raampje omlaag en dan keihard 'hallo' roepen totdat je een reactie geeft. En ook als ze op straat staan en je komt voorbij fietsen of lopen, dan willen ze vooral voorkomen dat je hen eventueel niet zou opmerken, dus dan wordt er vollop 'psssst' en smakkende geluiden gemaakt of dan schreeuwen ze terwijl je net bezig bent één of andere ingewikkelde oversteek-manouvre uit te voeren, keihard 'voorzichtig hoor!' in je oor. In het begin kon ik me hier behoorlijk aan irriteren, maar inmiddels hoor ik het al niet meer. En ik heb gemerkt dat het ook gewoon een manier is waarop mensen met elkaar omgaan. Als de zusters in het ziekenhuis je iets willen vragen dan wordt er ook net zolang ge-psssssst totdat je reageert.
Genoeg culturele verhalen. Ik moet nog even wat vertellen over de mooie tripjes die ik heb gemaakt de afgelopen weekenden. Twee weken geleden ben ik een dag naar Leguanenpark geweest: een kunstmatig aangelegd strandje midden in het binnenland aan de Surinamerivier ongeveer 2 uur varen vanaf Paramaribo. Hier staan dan een paar open hutjes die je kan huren zodat je niet in de brandende zon hoeft te zitten. Er komen complete Surinaamse families naartoe op zondag met campingstoelen, koelboxen, een voedselvoorraad voor 3 weken, een fornuis, barbeque, hangmatten, radio's en alles wat je verder nodig hebt als je een paar uur wil gaan zwemmen... Superleuk om daar een beetje tussen te zitten, lekker te zwemmen en dat schouwspel te kunnen observeren op je handdoekje vanonder een palmboom. Afgelopen weekend heb ik een tweedaagse trip gemaakt naar Bigi Pan, een moeras-natuurgebied helemaal aan de westelijke kust van Suriname. Na 5 uur hobbelen in een busje moesten we overstappen op een bootje waarmee we het moeras ingingen. Onderweg moesten we de complete boot nog even over een helling sjouwen/trekken met z'n allen. Na 1,5 uur varen door bos, moeras en boomkerkhoven kwamen we op een meer waar een houten vlonder met een dak erboven op palen in het water stond. Dat was ons verblijf voor die nacht. Gewoon in de open lucht met z'n twintigen je hangmat ophangen aan een paar balken, geen douche en als toilet alleen een afgeschermd hoekje met een gat tussen de planken. Eerst moest er nog gewerkt worden: de visnetten moesten binnengehaald worden. Dit betekende dat je tot je knieën wegzakte in de modder, de boten moest voortduwen en dan de vissen uit het het moest plukken. Toen het donker was zijn we weer met bootjes het moeras ingegaan om kaaimannen te spotten. In het pikkedonker met een prachtige sterrenhemel boven je, terwijl je echt opgegeten wordt door de muggen en andere insecten, moet je dan met zaklampen om je heen schijnen zodat je overal om je heen de rode ogen van de kaaimannen op ziet lichten. Heel bijzonder! De volgende ochtend was ik als enige heel vroeg wakker en heb een prachtige zonsopgang gezien, ook echt geweldig mooi! Die dag nog een tocht gemaakt door het moeras, rode ibissen, adelaars en een heleboel andere bijzondere vogels gezien en toen weer terug naar Paramaribo. Tot zover mijn verhalen voor deze keer...
Liefs
We zijn alweer een paar weekjes verder, dus het wordt weer tijd voor een update! Ik kreeg het verzoek van bepaalde personen om wat meer over Paramaribo te vertellen, dus ik zal voor de liefhebbers een poging doen en wat foto's plaatsen. Het is een behoorlijk drukke stad, en je kan zien dat het vooral een hele mooie stad is geweest in eerdere tijden. De stad is heel wijds opgezet en er is bijna geen hoogbouw. Bijna alle huizen zijn van hout, alleen de rijkere mensen hebben een stenen huis. De huizen zijn over het algemeen slecht onderhouden waardoor je een straatbeeld krijgt van allemaal pipi-langkous-achtige huizen met mooie veranda's met afgebladderde verf. Er zijn maar een paar houten huizen die echt goed onderhouden zijn en die zijn dan ook meteen echt heel mooi. Maar het is wel echt een sfeervolle stad met een heleboel gezellige eettentjes en leuke restaurantjes. Het verkeer hier was ook even wennen, maar inmiddels weet ik mijn weg te vinden. Ik fiets links alsof ik nooit anders heb geleerd en ik weet de toeterende auto's aardig te ontwijken. Naar het ziekenhuis moet ik elke dag een half uur heen en terug fietsen. In het begin had ik wat moeite met oversteken en afslagen nemen omdat je de hele tijd van alle kanten wordt ingehaald door toeterende auto's en scooters die niet echt veel rekening houden met alweer zo'n blanke stagaire op de fiets. De Surinamers zelf gaan nooit met de fiets: daar wordt je moe van en is het veel te warm voor (klopt). Er zijn hier in de stad dan ook meer auto's dan inwoners. En het schijnt ook zo te zijn dat je hier als bestuurder tegen betaling van iets van 100 euro op het politieburo een soort aantekening krijgt dat je nooit meer een boete kan krijgen voor het rijden onder invloed....
Maar ik heb ontdekt dat de truc is dat je je als fietser net als een auto moet gedragen: voorsorteren, je fiets midden op de weg zetten als je wil oversteken, accepteren dat een éénrichtingsweg ook echt een éénrichtingsweg is, niet naast elkaar willen fietsen en vooral heel vastbesloten kijken en gewoon maar je weg vervolgen dan gaan ze vanzelf aan de kant.
De Surinamers zijn echt hele leuke en hartelijke mensen, ze willen je overal bij helpen, de weg wijzen en alles uitleggen. Ik heb laatst nog weer zomaar spontaan een kookles gekregen van de Surinaamse buurvrouw van mijn mede-co's. Ik begin een beetje wegwijs te worden in alle etnische groepen hier (creolen, javanen, hindoestanen, chinezen, indianen etc), met allemaal hun eigen subcultuur, omgangsvormen, restaurantjes en gerechten. De etnische groepen zijn nog redelijk gescheiden, alhoewel ook heel veel Surinamers je vol trots kunnen vertellen dat ze voor één kwart creools, half hindoestaans, een achtste javaans zijn en ook nog wel ergens een blanke voorouder hebben of in een andere samenstelling. Iedereen lijkt hier ook weer familie van elkaar te zijn via een of andere aangetrouwde nicht of familie in Nederland. Bij de creoolse mensen heb je dan nog het onderscheid tussen de stadscreolen en de boslandcreolen. De inheemsen oftewel de amazone-indianen die van oudsher de bewoners van Suriname zijn wonen bijna niet in de stad, dus die heb ik nog niet ontmoet. De Surinaamse mannen zijn soms wat vervelend: ze vinden het altijd nodig om je te laten weten dat ze er zijn. Ze gaan dan bijvoorbeeld met de auto naast je rijden, raampje omlaag en dan keihard 'hallo' roepen totdat je een reactie geeft. En ook als ze op straat staan en je komt voorbij fietsen of lopen, dan willen ze vooral voorkomen dat je hen eventueel niet zou opmerken, dus dan wordt er vollop 'psssst' en smakkende geluiden gemaakt of dan schreeuwen ze terwijl je net bezig bent één of andere ingewikkelde oversteek-manouvre uit te voeren, keihard 'voorzichtig hoor!' in je oor. In het begin kon ik me hier behoorlijk aan irriteren, maar inmiddels hoor ik het al niet meer. En ik heb gemerkt dat het ook gewoon een manier is waarop mensen met elkaar omgaan. Als de zusters in het ziekenhuis je iets willen vragen dan wordt er ook net zolang ge-psssssst totdat je reageert.
Genoeg culturele verhalen. Ik moet nog even wat vertellen over de mooie tripjes die ik heb gemaakt de afgelopen weekenden. Twee weken geleden ben ik een dag naar Leguanenpark geweest: een kunstmatig aangelegd strandje midden in het binnenland aan de Surinamerivier ongeveer 2 uur varen vanaf Paramaribo. Hier staan dan een paar open hutjes die je kan huren zodat je niet in de brandende zon hoeft te zitten. Er komen complete Surinaamse families naartoe op zondag met campingstoelen, koelboxen, een voedselvoorraad voor 3 weken, een fornuis, barbeque, hangmatten, radio's en alles wat je verder nodig hebt als je een paar uur wil gaan zwemmen... Superleuk om daar een beetje tussen te zitten, lekker te zwemmen en dat schouwspel te kunnen observeren op je handdoekje vanonder een palmboom. Afgelopen weekend heb ik een tweedaagse trip gemaakt naar Bigi Pan, een moeras-natuurgebied helemaal aan de westelijke kust van Suriname. Na 5 uur hobbelen in een busje moesten we overstappen op een bootje waarmee we het moeras ingingen. Onderweg moesten we de complete boot nog even over een helling sjouwen/trekken met z'n allen. Na 1,5 uur varen door bos, moeras en boomkerkhoven kwamen we op een meer waar een houten vlonder met een dak erboven op palen in het water stond. Dat was ons verblijf voor die nacht. Gewoon in de open lucht met z'n twintigen je hangmat ophangen aan een paar balken, geen douche en als toilet alleen een afgeschermd hoekje met een gat tussen de planken. Eerst moest er nog gewerkt worden: de visnetten moesten binnengehaald worden. Dit betekende dat je tot je knieën wegzakte in de modder, de boten moest voortduwen en dan de vissen uit het het moest plukken. Toen het donker was zijn we weer met bootjes het moeras ingegaan om kaaimannen te spotten. In het pikkedonker met een prachtige sterrenhemel boven je, terwijl je echt opgegeten wordt door de muggen en andere insecten, moet je dan met zaklampen om je heen schijnen zodat je overal om je heen de rode ogen van de kaaimannen op ziet lichten. Heel bijzonder! De volgende ochtend was ik als enige heel vroeg wakker en heb een prachtige zonsopgang gezien, ook echt geweldig mooi! Die dag nog een tocht gemaakt door het moeras, rode ibissen, adelaars en een heleboel andere bijzondere vogels gezien en toen weer terug naar Paramaribo. Tot zover mijn verhalen voor deze keer...
Liefs
-
04 Oktober 2008 - 08:02
Mayke:
Mooi! We zullen je missen bij de spelletjesavond vanavond :( Maar volgens mij heb jij ook wel weer een leuk weekend! Dikke kus! -
04 Oktober 2008 - 08:38
Annem:
PSSSST GRIETJE :)
Ik had net al een berichtje getypt, maar blijkbaar niet goed genoeg ofzo.. Hij is weg. Wat een mooi huis woon je in mensie, en die natuur daar, fantastisch!! Geniet er nog maar fijn van, dikke tút! -
04 Oktober 2008 - 09:22
Enzl A.k.a. Annie:
Margrietie, wat een mooi verhaal!
Ik dacht dat kaaimannen misschien weer een bepaalde soort inheemse boscreool waren, maar Google zegt alligators! Ik dacht dat ik stoer was met m'n huilende wolven in Thailand...
En wat een luxe daar in die hangmatten! Prachtig!
Mooi dat je het zo mooi hebt.
We zullen je missen vanavond en op je drinken!
Geniet er maar keihard van nu, want je zal het vast allemaal missen als je terug bent! Ik ben alweer bezig met m'n cv updaten...
Dikke kus, Enzl -
04 Oktober 2008 - 12:06
Fenster:
Hoi Margietskie!
Wat een verhalen zeg, en mooie foto's! Het lijkt wel of je daar niets anders doet dan in je bikini van de zon genieten, heerlijk! Ik ben afgelopen week bij Eva wezen eten, gezellig!! Heel veel plezier nog en we zullen vanavond met Cranium aan je denken!
Kus Fenna -
05 Oktober 2008 - 10:04
Jeroen:
Fijn om te lezen dat je het zo leuk hebt. Blijf vooral schrijven Margrietje!
liefs
ps: heb een baan! bij een bank. we spreken er nog wel over:)
-
06 Oktober 2008 - 15:07
Miranda:
Margrietje, wat een appetijtelijke verhalen weer!
Jammer genoeg kan ik hier je foto's niet zien, maar je vertelt het heerlijk beeldend, je moet wat mooie dingen op je netvlies hebben staan!
Zou leuk zijn als we gewoon stiekem even een uurtje met zijn allen bij elkaar zouden kunnen zitten he? -
08 Oktober 2008 - 14:53
W.lep@chello.nl:
hallo,Margriet: beppe en ik hebben weer even op je berichten gekeken, nou je ziet daar ook nog heel wat buitn je studie om. er waren ook veel leuke foto's bij en je vermaakt daar iutstekend zo te zien leuk dat we op deze manier met je kunnen mee leven.wanner je thuiskomt heb je veel te vertellen denk ik hier gaat het ook wel goed het revaliederen gaat wel goed het lopen met de rollater en de kkrukk en gaat steeds beter op de hometrener ben ik al een paar keer met de pedalen helemaal rond geweest maar dat heeft de tijd nog wel. ik moet nu ophouden anders zit ik te lang in de zelfde houding zegd beppe dat dan maar totziens het duurt nu niet lang meer
dehartelijke groeten van Pake en Beppe. -
08 Oktober 2008 - 19:44
Greetje&Paul:
Ha Margriet, fijn om weer een bericht van jou te lezen. Ik kwam er vorige week achter dat een collega van mij 21 jaar op Suriname heeft gewoond. Zijn ouders zijn ontwikkelingswerkers daar geweest. Aan jouw berichten te lezen, is er nog voldoende werk te verrichten op dit gebied. Geniet er evengoed van en sta je "vrouwtje".
Liefs Greetje en Paul -
08 Oktober 2008 - 20:35
Wieke:
Hoi Margriet!
Wat fijn dat je het daar zo naar je zin hebt zeg! Heel ander werk en leefklimaat dan hier hé!Blij dat ik daar(hier ook niet gelukkig) geen chemokuren hoef te ondergaan, want als ze daar van de kilo's uitgaan en dan ook nog zelf betalen.......
Dokter margriet tot horens! -
09 Oktober 2008 - 18:57
Yvon:
Sjeezus Grietje, ik was helemaal niet op de hoogte van het bestaan van deze site! Dat zal ongetwijfeld mijn eigen fout zijn aangezien iedereen tijdens het spelletjesfestijn wist te vertellen dat dit wel zo was.. Het spijt me vreselijk laiverd! ga gelijk de andere verhalen ook even lezen en ik mail je snel.
Dikke flieber! Xx -
19 Oktober 2008 - 14:27
Anna:
Kom ik ook nog s.... Bijna 2 maand te laat. Maar ik wens je er niet een minder leuke tijd om!!! Geniet vooral ook van het lekkere klimaat, want hier moeten we de sinaasappels weer uit de kast trekken .... gauw weer horens... XX anna en hadi
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
