Ziekenhuisverhalen en een rolstoel uit Oldenzaal

Hallo!

Hier weer eens een teken van leven uit de warme tropen! Ik ben inmiddels al goed ingeburgerd in Paramaribo. In het ziekenhuis weet ik alles een beetje te vinden en heb ik een stuk of 6 eigen patiënten. Er zijn nog steeds wel veel dingen waar ik aan moet wennen en waar ik me over verbaas. Bijvoorbeeld dat alles hier om geld draait. Bijna alle medicijnen en onderzoeksmiddelen zijn wel beschikbaar, maar alleen voor de mensen die duur verzekerd zijn of het zelf willen betalen. Dus als je onderzoek wil doen of een behandeling wil starten moet altijd nagaan of mensen het willen en/of kunnen betalen. Alle mensen zijn hier standaard ziekenfonds verzekerd, maar dit vergoed bijna niks. En als patiënten hun behandeling niet zelf kunnen betalen dan krijgen ze het gewoon niet. Ook al hebben ze het echt nodig. Zoals baby's die bij de geboorte besmet worden met HIV. En chemokuren zijn bijvoorbeeld veel duurder zijn naarmate je zwaarder bent, wel logisch natuurlijk, maar ik had er nog nooit over nagedacht. Vandaag heb ik voor het eerst een patiënt opgenomen die geen Nederlands sprak. Bijna iedereen spreekt hier naast sranan tongo ook goed nederlands. Maar deze man kwam diep uit het binnenland, sprak geen Nederlands dus de verpleegkundige ging zo goed als mogelijk vertalen. Maar zij kende ook niet alle woorden, dus elke keer dat ze het niet goed wist, begonnen de alle mannen op de zaal zich met de anamnese te bemoeien, iedereen zei wat anders en op een gegeven moment vond ik het maar moeilijk te volgen waar die patënt nou eigenlijk last van had...
Waar ik nog steeds niet aan gewend ben is dat het zo lastig communiceren is met de verpleging. Je mag alleen 's ochtends afspraken doorgeven, want anders heeft de middagdienst het te druk (ze kijken de hele middag tv). Maar je krijgt de uitslagen van alle bloed- en röntgenonderzoeken pas om 2 uur 's middags, dus dat is heel onhandig. Ik had geloof ik ook al eerder verteld dat de verpleging hier heel slecht of niet opgeleid is. Het duurde (letterlijk!) een half uur om uit te leggen dat 2 gram van een bepaald medicijn per dag hetzelfde is als 4x 500 mg, alle bloedonderzoeken die je wil aanvragen moet je spellen en dan nog wordt heel vaak het verkeerde aangevraagd. En als je een hele zieke patiënt hebt waar je hulp van de verpleging bij nodig hebt (bijvoorbeeld zuurstof aansluiten) dan kan dat het eerste half uur nog niet want ze moeten eerst zelf eten.. Zo, dat waren even wat frustraties die ik kwijt moest :) Maar verder vind ik het heel leuk hier hoor! Ik maak wel steeds lange dagen in het ziekenhuis (tot 18.00 uur meestal), maar ik krijg veel eigen verantwoordelijkheid en ik leer echt heel veel. En ik heb gelukkig hele gezellige mede-co's.

Verder heb ik het steeds beter naar mijn zin met alle leuke dingen die hier te doen zijn. Natuurlijk salsalessen, goedkoop uit eten, cocktails drinken en zoveel mogelijk leuke dingen in het weekend proberen te stoppen. Zaterdag heb ik geprobeerd een beetje bij te slapen en ben ik verhuisd naar mijn nieuwe optrekje. Ik heb twee weken in een guesthouse gewoond waar het heel gezellig was, maar het is toch wel heel fijn om een grote keuken, woonkamer en balkon tot je beschikking te hebben. Ook al moet ik die wel delen met zes anderen. Mijn huisgenootjes zijn allemaal heel leuk en gezellig, dus ik denk dat ik me hier nog wel anderhalve maand kan vermaken! Verder heb ik in het weekend de stad een beetje verkend, gewinkeld (zaterdagochtend is het enige moment dat de winkels open zijn en ik niet hoef te werken) en lekker gekookt en gegeten met de surinaamse buurvrouw van Hanne en Marloes, twee coassistenten waar ik veel mee optrek. Zondag hebben we een mooie fietstocht gemaakt naar Nieuw Amsterdam aan de monding van de surinamerivier. We hadden ook met de taxi kunnen gaan, maar onze Nederlandse fietsgenen laten zich niet afschrikken door een temperatuur van 37 graden :) In Nieuw Amsterdam lag vroeger het verdedigingsfort wat de achterliggende plantages moest beschermen tegen vijandige schepen. Vooral de fietsroute langs en met het pondje over de surinamerivier was erg mooi!

Ik ga nog even wat foto's plaatsen van onze fietstocht en het ziekenhuis en dan laat ik het hier maar bij, want jullie hebben zo wel genoeg te lezen volgens mij.

Liefs Margriet